bu adam benim babam

Babam ben çoçukluğumdan beri hep çalışırdı gece gündüz durmadan babamı sadece sabah kahvaltısında görürdüm kahvaltıyı yapardık bir pazar çantası gibi çantası vardı azık götürürdü giderken gece geç vakte kadar çalışırdı yorulmak bilmezdi ben o zamanlar ilk okula gidiyordum bir siyah önlük ayağımda ya lastik ayakkabı plastik zileli ayakkabı olurdu şimdiki çoçuklar gibi nerde spor ayakkabısı kundura bulacaksın annem yufka ekmek arasına ya haşlanmış yumurta koyardı yada yağda pişirilmiş yumurta okula simit tatlı satanlar gelirdi paran olursa alırsın olmazsa alamazsın babam hep çalışırdı asgari ücret ancak evin masraflarına yeterdi ilk okulu bitirir bitirmez sanayide bir ustanın yanına çırak verildim çalışma hayatına başladım haftalık binlira alıyordum o zamanın parasıyla yıl 1985 86 gibi bende gücüm yettiğince eve bir şeyler alıyordum babam pazar günleri dahi çalışırdı boş duramazdı dedim işte babalık böyle demekki bir ömür emek vermek çoçuklarını büyütmek biz üç kardeştik fakirlikle büyüdük o günleri unutmadık babam vefat edeli 4 yıl oldu babamın anlattıkları aklımdan çıkmıyor sen daha doğmadan önce bir kız kardeşin doğmuştu beşikten düşerek vefat etti sen bilmezsin daha unutumam demişti gözleri doldu geldi bende çok duygulanmıştım babamla son konuşmam oldu ve babam ebedi hayatına gitti nurlar içinde yatsın bir ömür boyu çalıştı rahat yüzü görmedi nur içinde yat babam